I dashur mik, koleg, bashkepunetor, fqinj, bashkeqytetar, bashkefshatar,
I dashur njeri,
Sot dua te shfryj! Dua te nxjerr gjithe marazin qe me eshte mbledhur si lemsh ne gryke, dua te bertas me te madhe dhe te shaj “rrip me rrip” perendine, njerezine, politikanet, funksionaret, keshilltaret, komunaret! Dua te nxjerr marazin mbi te gjithe siperpermendurit qe nuk lane gur pa levizur per t’u pasuruar, per te marre e rrezuar pushtete, por kurre nuk bene gjene me te vogel per te ndihmuar 4 vocerraket e mjeruar!
Mes tyre ndodhet dhe nje engjell i vogel! Shiheni me kujdes Nertilen 6 vjecare! Tunduni prej vendit, zgjohuni nga gjumi, Nertila e vogel, me syte qe i ndritin, me floket e verdha, me nje “xhufke” flokesh lozanjare mbi koken e saj, mund te ishte femija juaj!
Ata ishin kater, ata iken te kater! Te vetem, fillikat te vetem, te braktisur nga ai qe duhej te ishte mbrojtesi i tyre deri ne vdekje, deri ne vdekjen e vet dhe jo deri ne vdekjen e tyre! Te braktisur nga ati, nga familja, nga shteti nga shoqeria! Te veshur me zhele mjerimi, me rroba te grisura, ndoshta dhe te pangrene!
Te ndodhur VETEM, as nena e tyre e mjere nuk ishte aty, as laneti AT nuk ishte aty! Aty ndodhej ulur kembekryq varferia, mjerimi, skamja! Sa turp per ate baba, sa turp per ate familje te krisur qe perjashtoi nenen, qe braktisi kater engjej te parritur dhe ju preu jeten te gjitheve bashke.
Jetonin te kater ne nje kasolle 25 meter katrore. Nuk kishin asnje orendi, kishin vetem nje nene qe i ishte dashur te martohej femije. Kjo e mjere nene, nuk mundi t’u hidhte asnje dore dhe krijesave te saj. Per ta ishte katandisur ashtu sic ishte katandisur. Nuk ishte larguar per shfryre epshet e saj rrugeve, kishte ikur t’ju sillte nje kafshate buke, pak pare per t’ju blere nje pale corape, corape qe babai i tyre as qe kishte menduar ndonjehere t’ja u blinte.
Kishte ikur te punonte naten sepse diten nuk e merrte askush ne pune, sepse te gjithe e trajtonin dhe e shihnin si nje “te perdale” dhe jo si nje nene me kater vocerrake te paritur, te pagezuar, te paveshur, te keq ushqyer!
Po si e lejuan valle ate te ashtuquajturin xhaxha te merrte dhe te kallte ne dhe trupat e tyre?! A eshte e drejte qe nje i huaj si ai te mos lejoje kete nene te mos qaje femijet e saj, te mos ju hedhe nje dore dhe?! Cfare behet ne ate vend, kush e ka FAJIN?!
Ajo nene e mjere ka folur me syte e mbyllur, ka folur me shpirtin e helmatisur, me peshen e denimit me te rende qe mund te ekzistoje ne kete bote, vdekjen e kater femijeve te saj, te vetmen shprese te sajen ne kete bote!
“per te rritur keta femije, njerezit me kane shkelur me kembe, sa une nuk dija c’beja per te yshqyer femijet... Mbreme i gjeta... vetem gocen e vogel kam pare siper krevatit, te zbardhur. S’guxova me te te kontrolloj femijet e tjere. Fillova te bertas…”
E kishin martuar vetem 15 vjece. E kishin detyruar te punonte dite e nate dhe kur kthehej ne shtepi, babai i kater femijeve e shqepte ne dru! Njerezit e familjes nxisnin kete dhune cnjerezore duke i kerkuar babait te femijeve te punonte dhe ta mbante gruan mbyllur, sepse ndryshe ata do te vinin ta mbysnin kete te fundit ne shtepi.
Nje grua e martuar, por pa burre, nje nene me kater femije, por pa buke per ta, nje nene e martirizuar qe i vune nje mije e nje epitete, e shane, e rrahen, e zbuan, e quajten..., dhe me ne fund nuk e lejuan te varrose femijet e saj!
Ata ishin kater, ata iken te kater! Roberti, me i madhi 13 vjec, Vilsoni 11 vjec, Kasandra 9 vjece dhe nertila e vogel, vetem 6 vjece!
Le te flasin sa te duan per te drejtat e femijeve, te kater ata nuk gezuan asngje ne kete bote! Le te klithin sa te duan per sistem kombetar te mbrojtjes sociale, ata nuk jetojne me se ne nuk qeme te zotet t’i mbronim, se ata atje ne Komune, bashki, qeveri e ku di une se ku, nuk kane sy e veshe, nuk kane meshire!
Le te shkruajne se varferia po ulet ndjeshem ne zonat urbane, ata shkuan pa u veshur kurre si femije normale, pa ngrene kurre si femije normale! Ata nuk paten kurre lodra per t’u zbavitur, “lodrat e tyre te vetme qene guret e rruges”!
Le te bertasin strukturat lokale, bashkiake, komunale se ndodhen prane njerezve, femijeve! Ata u ndodhen atje vetem atehere kur “thika kishte shkuar gjer ne palce”, shkuan atje per t’i varrosur, per t’i larguar njehere e mire nga kjo bote!
Po cili valle eshte ai njeri, ai shtet ajo shoqeri qe mbyll syte perpara kesaj gjendje te denje per vendet e botes se trete? Cili eshte ai funksionar, Kryetar Komune, Prefekt qe do te mund te fleje i qete sot e tutje?
Po valle sa vlere kane mburravecet, kastravecet, burrecet qe propagandojne numrin e grave shqiptare ne politike, kur ne vendin e tyre te rrahesh dhe masakrosh nje grua eshte “trimeri, burreri, nder”, e ku di une se cfare?!
E dashur Nertila, zog i vogel dhe i parritur! Ti gonxhe e vogel mbushur me vese mengjesore te pranveres. Ti kenge e pakenduar e dashurise prinderore, ti gezim i pashterur, ti flokeverdhe lozonjare diellore!
Gezohu atje ne parajse nese ajo ekziton, gezohu ashtu si cdo te duhej te gezoje mbi kete te nemur toke, te nemur jete! Bashke me Robertin, Vilsonin dhe Kasandren!
Lutem qe “gjumi i madh” t’ju kete pushtuar ngadale, pa u ndjere, pa ju torturuar! Lutem qe zoti te mos ju kete braktisur, sepse ne njerezit ju harruam! LAMTUMIRE o engjej te vegjel!
